تاريخچه
قديمي‌ترين روش استفاده از انرژي باد، به ايران باستان باز مي‌گردد. براي نخستين بار، ايرانيان موفق شدند با استفاده از نيروي باد، دلو (دولاب) يا چرخ چاه را به گردش درآورده و از چاه‌هاي آب خود، آب را به سطح مزارع برسانند.
انرژي باد
از آنجايي كه زمين به طور نامساوي به وسيله نور خورشيد گرم مي‌شود بنابراين در قطب‌ها انرژي گرمايي كمتري نسبت به مناطق استوايي وجود دارد همچنين در خشكي‌ها تغييرات دما با سرعت بيشتري انجام مي‌پذيرد و بنابراين خشكي‌ها زمين نسبت به درياها زودتر گرم و زودتر سرد مي‌شوند. اين تفاوت دماي جهاني موجب به وجود آمدن يك سيستم جهاني تبادل حرارتي خواهد شد كه از سطح زمين تا هوا كره، كه مانند يك سقف مصنوعي عمل مي‌كند، ادامه دارد. بيشتر انرژي كه در حركت باد وجود دارد را مي‌توان در سطوح بالاي جو پيدا كرد جايي كه سرعت مداوم باد به بيش از ۱۶۰ كيلومتر در ساعت مي‌رسد در سطوح پاييني باد انرژي خود را در اثر اصطكاك با سطح زمين و جو از دست مي‌دهد. از آنجاييكه بيشتر توان توليدي در سرعت بالاي باد توليد مي‌شود. نيمي از انرژي توليدي تنها در ۱۵٪ از زمان كاركرد توربين توليد مي‌شود و در نتيجه نيروگاه‌هاي بادي مانند نيروگاه‌هاي سوختي داراي توليد انرژي پايداري نيستند. تأسيساتي كه از برق بادي استفاده مي‌كنند بايد از ژنراتورهاي پشتيباني براي مدتي كه توليد انرژي در توربين بادي پايين است استفاده كنند. يك برآورد كلي اينگونه مي‌گويد كه ۷۲ تراوات (TW) انرژي باد بر روي زمين وجود دارد كه پتانسيل تبديل به انرژي الكتريكي را دارد و اين مقدار قابل افزايش نيز مي باشد.
